facebook

30 sty 2013


A co bym zrobił gdybyś zaginęła? A szukałbym ciebie. Zaglądałbym w oczy wszystkim dziewczynom. Jedne miałyby twoje oczy, drugie usta, a trzecie włosy. Jedne byłyby bardzo poważne, inne znów w doskonałym humorze. Inne grałyby w tenisa lub ciągle spieszyły się na kolacje, ale żadna nie byłaby tobą. I pomyślałbym, że cię ukradli. I ogłosiłbym we wszystkich gazetach świata, na wszystkich murach i słupach ulicznych, że cię poszukuję. I wyznaczyłbym wielką nagrodę, ale nikt by mi nie uwierzył, bo nikt nigdy zakochanych nie traktuje na serio.”

Oczywiście jak każdy szanujący się student w czasie sesji zamiast pilnie uczyć się do egzaminów, postanowiłam poszerzyć swoje horyzonty kinematograficzne. Film, który obejrzałam, poleciła na swojej stronie Karolina Korwin- Piotrowska, a ponieważ ufam jej gustowi, stwierdziłam, że to wspaniały pomysł ucieczki przed nauką. Cytat, który widzicie powyżej, pochodzi właśnie z polecanego „ Do widzenia, do jutra”. Jest to debiut debiut reżyserski Janusza Morgensterna, okraszony świetną muzyką Komedy, piękną scenerią Gdańska, niesamowitą grą Cybulskiego, wspaniałymi kreacjami tytułowej Margueritte. Ekranizacja nowelki Cybulskiego mimo tego, że została nakręcona w latach 60, porusza tematy, które są chyba aktualne bardziej niż kiedykolwiek.. Ja zakochałam się totalnie, i umieszczam ten film w folderze ulubione.

Zdjęcie, które widzicie poniżej to ciąg dalszy efektów pracy mojej i Adriana. Połączenie skórzanych spodni i zwiewnej koszuli bez rękawów to dość popularny motyw. Ja staram się to robić na własny sposób, celowo kupując odrobinę za dużą bluzkę. Wprowadza to więcej luzu w stylizacji, poza tym jak już kiedyś wspominałam-  wygodny, komfortowy ubiór, to dla mnie podstawa. 






Mam na sobie:
spodnie: New Yorker
koszula: Gina Tricot
buty: Venezia
bransoletka: US

Fot. Adrian Urbański


23 sty 2013



Jakiś czas temu natknęłam się na wywiad z jedną z popularniejszych dzisiaj blogerek. Wszystko byłoby pięknie i cudownie, gdyby w pewnym momencie nie wyrzuciła ze swoich ust sterty bzdur.  Ów blogerka stwierdziła, że obecnie dziewczyny zakładają bloga wyłącznie w celach zarobkowych. Oczywiście, gdy wypowiadała te słowa na jej twarzy malowało się wielkie zniesmaczenie.  Szczerze mówiąc to zdanie mnie uderzyło.  Wiem, że Polska to dziwny kraj. Jeżeli człowiek zarabia pieniądze na swojej pasji to znaczy, że ewidentnie coś jest z nim nie tak. Przecież najlepiej, gdy nienawidzi swojej pracy, ciągle narzeka i jest wiecznie nieszczęśliwy.  Jak można krytykować ludzi, którzy zarabiają  na tym co potrafią robić najlepiej ? Jeżeli dziewczyna chce zostać krawcową, bo ma ku temu predyspozycje to znaczy, że trzeba ją zrównać z ziemią, wymieszać z błotem i na koniec stwierdzić, że się sprzedała ?  Ależ jak to możliwe? Ma zarabiać na czymś co jej wychodzi ?  Strasznie się rozczarowałam. Oczywiście tutaj nie chodzi nawet o mnie, ale o masę świetnych blogerek/ blogerów, którzy dopiero zaczynają, a zostali wrzuceni do jednego worka z napisem „ zrobię wszystko dla kasy ”. Czy pasja, hobby, nie może pokrywać się z zarabianiem potrzebnych nam do życia środków?  Większość ludzi w Polsce zaraz uzna, że jesteś sprzedajną dzi*ką , nie jesteś „ prawdziwy”, albo ubierasz się tylko w  to co dostajesz od firm, co za tym idzie nie masz swojego stylu. Poza tym czy to nie szczyt hipokryzji? Samemu zarabiać na blogu i wyrzucać komuś chęć zarobku ?

Takie rzeczy, moi Drodzy, tylko made in Poland!

Wyrzuciłam z siebie trochę jadu, więc powrócę do rzeczy przyjemniejszych. Od dawna szukałam płaszcza, który z pozoru nadaję się tylko do eleganckich stylizacji.  Ponieważ nie lubię sztucznego spięcie, nadmiernie nadmuchanych zestawów, połączyłam to bordowe wierzchnie nakrycie z czapką z daszkiem i wojskowymi butami.  Wygodny zestaw to coś to cenię najbardziej. 















Płaszcz: h&m
Torba: Gina Tricot
Spodnie: Pull & Bear
Buty: Zara
Czapka: http://www.caylerandsons.com/


fot. Adrian Urbański


15 sty 2013


Ostatnio mając trochę wolnego, udało mi się z Adrianem zrobić sesje w studio fotograficznym. Na pozór proste czynności sprawiły nam spore kłopoty. Wszystko przez to, że typowe sesje wykonywaliśmy zazwyczaj w plenerze, hotelach itp. Tutaj przyszło się nam zmierzyć z oświetleniem, nudnym tłem i brakiem jakiekolwiek pejzażu, urozmaicenia. Jedynym ratunkiem w takiej sytuacji jest stylizacja , pozy i oczywiście niezastąpione, różowe wino, bez którego efekty pracy byłby marne, słabe.. jednym słowem metr mułu. Ja jak zwykle zajęłam się ciuchami, wyginaniem przed obiektywem i sączeniem wina. Adrian za to dzielnie walczył z oświetleniem, skakał, wyginał się, robił dziwne miny kiedy zerkał na miniaturkę zdjęcia widoczną na monitorze ( to wcale mnie nie pokrzepiało ). Po upływie 3 godzin, kiedy butelka była już pusta, a oczy kleiły od zmęczenia, stwierdziliśmy, że pora skończyć tę nierówną walkę. Byłam przekonana, że zdjęcia, które zrobiliśmy będą totalną porażką. Na całe szczęście okazało się inaczej. Cała seria utrzymana jest w jednym klimacie. Inspiracją do stworzenia tych fotografii była mieszanka komiksu oraz sztuki pop artu.
Wiedziałam, że Adrian doda wiele barwnych elementów, dlatego też cała stylizacja miała być w miarę stonowana. Zdecydowałam się na klasyczną czerń. Całość zestawiłam z dodatkami od Agi Bieleń oraz chustą, którą dostałam w prezencie bożonarodzeniowym.










bluza - Vila
spódnica - New Look
buty - Venezia
chusta- Alexander McQueen
naszyjnik - www.agatabielen.com/
    bransoletka - www.us-words.com/

fot: Adrian Urbański

10 sty 2013


Za oknem chlapa i szarość. W pochmurne dni nic lepiej nie pomaga jak róż! Dlatego też dzisiaj jest idealna pora aby na blogu pojawiło się klika przesyconych kolorami zdjęć. Za te barwne obrazki jest odpowiedzialny Jacek Narkielun. Dla mnie człowiek nieprzeciętnie utalentowany, oryginalny, pełen pomysłów ,a przy tym niesamowicie zabawny. Jego fotografia wybija się na tle większości przewidywalnych, mało nowatorskich prac. Pokazuje nieco przerysowany świat, przez co zdjęcia stają się niebanalne i intrygujące. 







Więcej prac Jacka możecie podziwiać na stronach:

7 sty 2013


Święta i wolny czas nieuchronnie przeminęły. Zderzenie z rzeczywistością po niemal 3 tygodniach wolnego jest bardzo bolesne. Nie mogę odnaleźć się w tej szarej rzeczywistości. Brak śniegu, za oknem ciemności egipskie od godziny 16.. Zdecydowanie nie jestem stworzeniem zimolubnym. Na okres zimowy najchętniej zakopałabym się w norze i nie wychodziła, aż do pojawienia się pierwszych przebiśniegów. Czy zwierzyna nie ma po prostu łatwiej w te w ponure dni? Może wystarczy tak jak niedźwiedź zabunkrować się w swej kryjówce i tylko od czasu do czasu zmieniać pozycję odrętwiałego ciała ? Niestety nie nam to dane.

Zdjęcia, które dzisiaj umieszczam mają trochę wspólnego z powyższymi słowami. Kożuch, który mam na sobie jest taką swoistą kryjówką przed zimnem w te jakże nieprzychylne mi dni. Pamiętam, że kupiłam go rok przed całym tym „ kożuchowym szałem ”. Co najśmieszniejsze namówiła mnie na niego moja mama. Kolejnym elementem jest sweter ( lub jak mawia klasyk „ swetr”), który też wiele ze zwierzyną ma wspólnego, gdyż w 100 % wykonany jest z owczej wełny. Jedyne co mogę powiedzieć o tej części garderoby - jest nieprzeciętnie ciepła. Chyba w swojej szafie nie miałam nigdy nic bardziej rozgrzewającego i przytulnego.









kurtka - Marc Pickard
sweter - Blend
spodnie - Bershka
buty - Lasocki
czapka - Polo Ralph Lauren

fot: Adrian Urbański